- September 22nd, 2017
- Category: Sultanpur
Salmina ... weerbaarheid, hoop en toekomst.
Eleven a.m., Sulman en ik rijden met de motorbike naar Mallickpara.
Eleven a.m., Sulman en ik rijden met de motorbike naar Mallickpara, een dorp op een 20-tal minuten rijden van SSDC - Sunderban Social Development Centre, partner van PAZ.
Achter op de motor, een zalig gevoel. Een windje bedwingt de warmte, verzacht de brandende zon. Sommige mensen kijken ons verbaasd na, een 'blanke man' achter op de motor. Voor de een van zijn verbazing bekomen is, heeft een ander zijn verbazing al overgenomen. De wegen zijn niet breed, wel hobbelig. Elkaar kruisen is soms moeilijk, maar geen hindernis die niet genomen wordt en vooral … geen gemor, boosheid of middelvinger. Geen verkeersagressie. Geiten, koeien, honden en kippen worden behendig ontweken of 'weggetoeterd'. Verkeersdrempels - zelfs hier - vaak niet opvallend maar bijzonder efficiënt, worden zeer behoedzaam genomen. Ondertussen geniet ik van het landschap, de groene pracht, de vele bloemen in alle kleuren, bevlogen en bestoken door tientallen vlinders en insecten.Ponds zie je overal. Het zijn kunstmatige vijvers, putten uitgegraven om de vettige leem te gebruiken als bouwmateriaal. Hutten en hutjes van leem, de meest voorkomende woonst. Wat verder langs de weg liggen grote palmtakken met tientallen te drogen, ze moeten als dak bescherming bieden tegen de hitte van de zon en de slagkracht van de hevige moessonregens.
Wanneer we in het dorp aankomen worden we verwelkomt door Sumadhi, fieldworker en SSDC - coördinator voor dit dorp. We wandelen naar de plek waar een groep jongeren wat zenuwachtig en giechelend staat te wachten om op te treden: “Theater performance by children at the village level to disseminate information on child labour and child rights.”
Straattheater om ouders en kinderen te waarschuwen voor child traffic en child labour. Voor domestic work, ook ons bekend door het levensengagement van zuster Jeanne Devos.
Child committee
Middlemen, tussenpersonen, gaan langs in
de dorpen om - in het minst erge geval - kinderen te ronselen. In het slechtste geval worden kinderen zonder meer ontvoerd. Bij het ronselen worden ouders verleid met bedragen tot 100.000 Rs, een kleine 1.500 €. De armoede is zo schrijnend, de nood zo groot dat ouders soms geneigd zijn toe te geven en geloof hechten aan het mooie verhaal dat hun wordt voorgehouden. Hun kind zal in goede omstandigheden kunnen werken in een hotel, in een confectieatelier, in een winkel, bij welstellende en hoogstaande mensen. De realiteit is veel brutaler, mensonwaardig. De kinderen belanden in grootsteden zoals Kolkata, Delhi, Mumbai of worden overgebracht naar Dubai of andere Arabische steden. Zij worden tewerkgesteld als huisslaven en goedkope werkkrachten, komen in de prostitutie terecht, moeten bedelen. Zij worden mishandeld en misbruikt, geen tientallen, maar miljoenen. Zuster Jeanne is beter geplaatst dan ik om hierover te getuigen.
De jongeren van het child committee spelen hun rol met overtuiging en proberen zo ouders en kinderen duidelijk te maken dat het verleidelijk aanbod leugenachtig is, nooit een oplossing zal bieden, integendeel slechts ontwrichting, ellende, trauma’s. Het klinkt hard en lijkt ons misschien overdreven, maar hier is het dagelijkse realiteit, niet meer niet minder. Na de voorstelling heb ik een lang gesprek met de jongeren waarbij ze ook heel nieuwsgierig zijn en graag willen weten vanwaar ik kom, hoe mijn naam is, wat ik eet en drink en … Sir, can we come to Belgium?Voor we het dorp verlaten gaan we nog even op bezoek bij een paar families. Onderweg ontmoeten we Salmina. Ze straalt, “opnieuw” moet ik erbij zeggen. Een tijdje geleden zag de toekomst er voor haar minder goed uit.
Salmina heeft 4 zussen en 2 broers. Haar vader - riksjadriver - is al een tijdje thuis. Een kwetsuur verhindert hem te fietsen. Geen inkomsten dus. De familie is zeer arm, met 8 personen wonen ze in een lemen hutje van nauwelijks 5 op 5. Ze proberen te overleven door het maken en versieren van sari’s. Huisarbeid, kinderarbeid. De oudste zoon is getrouwd en leeft zelfstandig. Om de ellende te verzachten, de uitzichtloosheid te verminderen, had de vader beslist Salmina - 12 jaar - uit te huwelijken.
Een mondje minder. Maar dit was een zware inschattingsfout. De weerbaarheid van Salmina en van de jongeren uit het child protection committee was groter en efficiënter dan verwacht. Salmina weigerde, deed haar verhaal aan een vriendin van het jongerencomité en samen trokken ze zonder aarzelen naar de police officer van Mandirbazar block. Early marriage, een bekend thema, een nog steeds bestaande realiteit. De man had oor naar het verhaal en zijn hart op de juiste plaats. Een bezoek aan de vader en een dwingend voorstel volstonden. Geen huwelijk voor de leeftijd van 18. Een verslag werd opgesteld, een overeenkomst ondertekend. Een verhaal van weerbaarheid, daadkracht en geloof in eigen rechten, in een eigen toekomst. Salmina gaat opnieuw naar school, ze straalt ! We bezoeken de familie, ik heb een uitgebreid gesprek met de vader. Voor zover ik het kan inschatten, lijkt hij het begrepen te hebben. Afwachten wat de toekomst brengt. Het gezin blijft groot, de armoede schrijnend, een oplossing is er voorlopig niet, niet op korte, niet op middellange termijn. Als je de context kent, besef je hoe wanhopig mensen op zoek gaan, moeten gaan om een uitweg te vinden. Goedkeuren niet, begrijpen wel !
Soms is er hoop, soms kan het: mensen een hand reiken, de gewoonten keren, het onrecht een halt toeroepen. Geïnspireerd en bemoedigd door Salmina en de jongeren, stap ik opnieuw achter op de motor van Sulman. Het toneel, de gesprekken beklijven, de natuur gaat aan mij voorbij, biedt voor even geen soelaas.
